امام خمینی (ره) در خانواده

ویژگی امام در برخورد با مسایل خانواده، حرمتگذاری و درک شخصیت زنان بود. یعنی همسر را به عنوان خدمتکار یا عنصری که در خانه باید تدارکات و خدمات خانه را عهده‏دار شود، نمی‏دانستند. همسر را به عنوان یک همراه، همراز و چه بسا یک همفکر می‏دانستند هیچ‏گاه به همسرشان فرمانی ندادند که چیزی بیاور و چیزی را ببر یا این کار را بکن و این کار را نکن. اما خودشان مکررا این کار را برای خانم انجام می‏دادند. مثلاً می‏دانستند خانم فراموش می‏کنند قرصشان را بخورند و آن را به این ترتیب یادآوری می‏کردند ...

... خانم(همسر امام) می‏گفتند که چون بچه‏ هایشان شب تا صبح گریه می‏کردند و ایشان مجبور بودند تا صبح بیدار بمانند، امام شب را تقسیم کرده بودند. یعنی مثلاً دو ساعت ایشان بچه را ساکت می‏کردند و خانم می‏خوابیدند و بعد دو ساعت خودشان می‏خوابیدند و خانم بچه را نگه می‏داشتند. البته روزها که مشغول درس و بحث بودند، فرصتی برای نگهداری بچه‏ها نداشتند. فرزندانشان تعریف می‏کردند که ایشان با آنها بازی می‏کردند. یعنی بعد از تمام شدن درس ساعتی را به بازی با بچه‏ها می‏پرداختند و به این ترتیب به خانم در کار تربیت بچه‏ها کمک می‏کردند.

ایشان به پسر و نوه‏هایشان القا می‏کردند که از زنشان انتظار کار نداشته باشند و اگر کار کردند، محبت کرده‏اند. البته به دخترها نیز توصیه می‏کردند که کار کنند. در ابتدای عقد نصیحت می‏کردند که:
«سعی کنید با هم رفیق باشید. اگر مرد هستی و در بیرون از خانه هزاران مسأله داری، وقتی به خانه می‏آیی، ناراحتیهایت را پشت در بگذار و سعی کن با لطف و مهربانی داخل خانه شوی.»
از طرف دیگر به زن هم توصیه می‏کردند:
«تو هم ممکن است در خانه خیلی کار کرده و خسته باشی، ولی نباید خستگی خود را به شوهرت منتقل کنی. به استقبالش برو و زندگی گرمی برای خودتان درست کنید.»